Koniec? + wattpad

Witam wszystkich, jeśli w ogóle ktokolwiek tu jeszcze zagląda. Chciałam przeprosić wszystkich, którym spodobał się mój blog, za nie dodawanie rozdziałów i ogólne zniknięcie. Jestem tak wdzięczna wszystkim czytelnikom, ponieważ jest to moje pierwsze opowiadanie, które zostało zauważone i dziękuję za wszystkie miłe komentarze, naprawdę dużo dla mnie znaczą.

Jednak chciałam tylko powiedzieć, że są bardzo małe szanse na kontynuowanie przeze mnie tego bloga. Nie zostanie on usunięty, jednak na tą chwilę nie planuje dalszego publikowania tutaj. Jeśli ktoś chciałby przeczytać kiedyś coś mojego, zapraszam serdecznie na mojego wattpada: https://www.wattpad.com/user/chocolate_milkxx

Dopiero zaczynam tam pisać nowe opowiadanie. Jest to fanfik o Harrym Potterze, więc zapraszam wszystkich fanów serii :)

To tyle, mam nadzieję, że się zobaczymy ♥

Informacje!

Hejka!
Wiem, dość długo mnie nie było, ale nie martwcie się, nowy rozdział się już tworzy i chcę go Wam dodać jak najszybciej ;)
Dodatkowo chciałam Wam podziękować, bo ostatnio na mojego bloga przybyło wielu czytelników. Pojawiło się tyle miłych komentarzy, które są dla mnie niesamowitą motywacją i cieszę się, że ktoś docenia to co robię <3 Także wszystkim, którym nie odpisałam na komentarz bardzo, bardzo dziękuję i mam nadzieję, że zostaniecie ze mną jak najdłużej ;)
Do następnego rozdziału! ;*

~Liv Mellark

7. "Koszmary nie chcą odejść."

Biegnę przez las. Muszę go znaleźć, powtarzam sobie. Obijam się o drzewa i kamienie, obolała nadal biegnę. Nagle słyszę krzyk. Jego krzyk. Ruszam jak najszybciej w jego kierunku. Co chwilę się potykam, a mam mało czasu. Prawie nie mam kontroli nad moimi nogami. Staram się biec za wszelką cenę, ale ciągle upadam. Mimo to za każdym razem się podnoszę i ponownie ruszam biegiem przed siebie. Mam za mało czasu. Kiedy w końcu jestem na miejscu, widzę jak Clove trzyma nóż na jego gardle. Krzyczę jego imię. Peeta. 

Clove uśmiecha się do mnie szyderczo. Jeden ruch. Jedno cięcie. Peeta pada martwy na ziemię. Zaczynam krzyczeć. 

Mój wrzask jest rozpaczliwy i pełen bólu. Clove podchodzi do mnie i zaczyna mnie szarpać. Nie bronię się. Krzyczę przez łzy. Jednak ona nie próbuje mnie zabić. Po prostu mną szarpie. Powoli czuję, jakby wszystko gdzieś odpływało. Clove staje się niewyraźna. Wszystko znika.

Budzę się.
Krzyczę ciągle imię Peety, a ten mnie budzi. Kiedy kończę śnić, gwałtownie siadam na łóżku i wrzeszczę jego imię.
- Spokojnie. - łapie mnie za ramiona. - Już, spokojnie. Jestem tu, to tylko sen.
Oddycham szybko. Peeta mocno mnie przytula. Obejmuję go i próbuję uspokoić oddech. To tylko sen. 

Nadal nie puszczając Peety zamykam oczy i się uspokajam. Ten za to czule głaszcze mnie po włosach. Jego dotyk mi bardzo pomaga. Teraz już wiem, że nic mi nie grozi. Peeta jest bezpieczny. Przynajmniej na razie.
- W porządku? - pyta gdy widzi, że już jestem spokojna.
- Tak. - odpowiadam cicho.
- Idź spać. Jutro kolejny ciężki dzień.
Kładziemy się z powrotem, a ja znowu leżę przytulona do niego. Peeta mnie obejmuje i delikatnie głaszcze po ramieniu. Dość szybko zasypiam.

Rano budzę się w objęciach Peety. Widzę, że już nie śpi. Patrzę się na niego.
- Dzień dobry. - mówi z uśmiechem.
Odwzajemniam uśmiech. Jestem niewyspana, ale wiem, że zaraz musimy ponownie udać się do Ośrodka szkoleniowego. Opuszczam pokój Peety i idę do swojej łazienki. Biorę szybki prysznic, zaplatam warkocz i ubieram się w wyznaczony mi strój. Gdy wychodzę z pokoju, wszyscy siedzą już przy stole. W ciszy się przysiadam i zaczynam jeść jajecznicę z bekonem.
- Jak wam się spało? - pyta wesoło Effie.
Nie odpowiadam. Przypomina mi się koszmar, który mi się śnił tej nocy. Był okropny, a najgorsze, że taki realny. Chociaż nie. Najgorsze jest to, że chyba kocham Peetę. Nie chcę tego. Jedno z nas i tak umrze, to nie ma najmniejszego sensu. Może wcale go nie kocham? Może tylko tak mi się wydaje? Wiem jedno, muszę o nim zapomnieć i to jak najszybciej. Zanim trafimy na arenę.
Gdy jesteśmy już w ośrodku, postanawiam poćwiczyć walkę toporem, bieganie i strzelanie z łuku. Z tego wszystkiego chyba z toporem najlepiej mi idzie. Widzę, że Peeta zajmuje się walką nożem. Zauważam też, że zawodowcy mu się przyglądają, w szczególności Glimmer. Jednak próbuje się skupić na nauce.

Po bardzo ciężkim dniu zjadam szybko kolację i kładę się do łóżka. Znowu nie mogę zasnąć, ale nie mam zamiaru iść do Peety. Próbuję o nim zapomnieć, a spanie u jego boku na pewno mi w tym nie pomoże. Tej nocy nadal męczą mnie koszmary, jednak pozostaje w swojej sypialni. Koszmary nie chcą odejść.

Tak mijają mi dni, budzę się, idę do ośrodka, ćwiczę, unikam Peety, wracam, śpię i męczą mnie koszmary. I tak w kółko. Zanim się spostrzegłam, był już dzień przed oceną indywidualną. W czasie obiadu rozmawiamy z Haymitchem.
- Więc tak, od tego zależy więcej niż sobie wyobrażacie, więc zróbcie to co umiecie najlepiej. Destiny, ty rzucaj nożami. Peeta, ty wykaż się siłą. Jasne?
Oboje kiwamy głowami. Wiem jak dużo zależy od tego ile punktów zdobędę. Zaczynam się denerwować. Wieczorem nie mogę zasnąć i siedzę na kanapie w salonie. Nie myślę o niczym konkretnym. Nagle podchodzi do mnie Peeta i siada naprzeciwko. Jeszcze tego brakowało. Jakby nie wystarczająco trudno mi się go unikało wcześniej.
- Hej. - mówi.
- Hej.
Panuje cisza. On też jest zdenerwowany jutrzejszym dniem. Postanawiam zapobiec dalszej rozmowie i bez słowa idę do pokoju. Czuję się okropnie. Jest mi tak źle z tym, że go unikam. Ale nie mam wyboru. Nawet gdyby coś między nami było, to Igrzyska i tak to zakończą. Jeśli się nie postanowimy zabić nawzajem, to albo jedno z nas umrze, albo oboje. Chcę tylko sprawić, aby rozłąka była dla nas lżejsza. 

Resztę nocy leżę w łóżku, zasypiam tylko momentami. Gdy w końcu Haymitch każe mi wstać idę pod prysznic. Jak zwykle robię warkocz i ubieram się w wyznaczony strój. Na śniadaniu ledwo mogę coś przełknąć. Zmuszam się do zjedzenia czegokolwiek. Gdy już wszyscy skończyliśmy udajemy się na ocenę indywidualną. Trybuci już czekają na swoją kolej, a ja i Peeta będziemy ostatni. Czas leci nieubłaganie i po chwili Peeta wchodzi do pomieszczenia. Jest tam 10 minut i wtedy wołają mnie. Próbuję zebrać myśli, ale jestem za bardzo zdenerwowana. Pomieszczenie jest ogromne i jasne. Jakieś 7 metrów nade mną znajduje się balkon dla oceniających. Przede mną jest mnóstwo broni, sznurów, farb, celów, manekinów i innych rzeczy, których nie potrafię nawet nazwać. Stoję przez chwilę na środku, a następnie mówię:
- Destiny Charms, Dystrykt Dwunasty.
- Ma pani 10 minut na zaprezentowanie dowolnej umiejętności, powodzenia panno Charms. - mówi jeden z nich.
Podchodzę do broni. Widzę zestaw noży do rzucania. Znajduję nawet coś w rodzaju kołczanu, tyle że wypełnionego małymi nożami. Biorę je i jeszcze kilka większych. Podchodzę do kukły imitującej cel i staję 10 metrów od niej. Rzucam. Nie jest to najlepszy rzut, trafiam w ramię. Zwykle idzie mi to o wiele lepiej, ale nie panuje nad trzęsącymi się rękami. Rzucam raz jeszcze. Prosto w oko. Spoglądam na balkon. Nikt nie zwraca na mnie uwagi. O co chodzi? Nie mogą mnie ocenić tylko za pierwszy rzut! Podchodzę bliżej. Zachwycają się lodową rzeźbą jednego z założycieli Igrzysk. Jego postać stoi prosto, ze zwiniętą kartką papieru w ręce. Próbuję zwrócić na sobie uwagę, ale mi się nie udaje. Jedną z moich cech jest niecierpliwość. Nie wytrzymuję, nie będą mnie tak ignorować! Niewiele myśląc w ciągu 3 sekund rzucam 5 noży. Na balkonie słychać piski i krzyki. Wszyscy teraz spoglądają na mnie ze zdziwieniem. W lodowej rzeźbie tkwi teraz 5 noży. Trzy małe są wbite w zwiniętą kartkę papieru, jeden większy w sam środek głowy, a największy w samo serce. Wszystkim aż odebrało mowę. Patrzą się na mnie z niedowierzaniem. 

Kłaniam się nisko i rzucam noże o podłogę. Strasznie się wkurzyłam. Wychodzę szybko z pomieszczenia i bez słowa wracam z Effie, Peetą i Haymitchem do mieszkania. Ja i Peeta się nie odzywamy. Kiedy jesteśmy już na miejscu zaczynam panikować. 

Co ja najlepszego zrobiłam? Teraz jest już po mnie, tylko przez to, że jestem taka głupia! Będą chcieli się mnie pozbyć to jasne. W sumie i tak umrę na Igrzyskach, nie mogą mi nic zrobić. O nie. A co jeśli dopadną Gale'a? Albo zrobią coś Peecie? Zaczynam głośno szlochać. Nie mogę uwierzyć, że mogłam być tak bezmyślna i głupia! Haymitch próbuje mnie wyciągnąć z pokoju na obiad, ale się nie zgadzam i płaczę jak dziecko. 

Dopiero wieczorem, gdy nadchodzi czas kolacji jestem zbyt głodna i wychodzę z pokoju. Siadam nie odzywając się ani słowem. Od razu zaczynam zapychać sobie usta czymkolwiek.
- No dobra. Co zrobiłaś? - pyta Haymitch.
Wzdycham ciężko.
- Wbiłam kilka noży w lodową rzeźbę.
- Jaką rzeźbę?
- Założyciela Igrzysk. Stał na balkonie oceniających.
Effie upuszcza widelec na talerz.
- Młoda damo! Co ty zrobiłaś? Masz pojęcie jakie to będzie miało konsekwencje? - zaczęła się bulwersować.
Zapadła cisza,  którą przerwał śmiech Haymitcha. Wszyscy na niego spojrzeliśmy.
- Chciałbym zobaczyć ich miny. - powiedział z uśmiechem. - A co zrobiłaś potem?
- Ukłoniłam się. - mówię też już ze śmiechem.
Mentor znów zaczął się śmiać. Effie oburzona wstała od stołu.

- No nieźle! - mówi Haymitch.

- Czyli nie jestem ostatnią idiotką? - pytam.

- Tego nie powiedziałem. - auć. - Ale wiem jedno, pokazałaś im, że lepiej z tobą nie zadzierać. Boję się tylko ile punktów dostaniesz.

- Jeśli dostanę 3 to będzie sukces. - stwierdzam.

- A mogę wiedzieć gdzie dokładnie wbiłaś noże?

- Trzy w kartkę papieru w jego ręce, jeden większy w głowę, a największy w serce...

- Wow! Nieźle mała, nieźle. A ty Peeta? Zrobiłeś coś równie "niesamowitego"?

- Cóż... Oprócz tego, że rozwaliłem im stół z przekąskami kulą z metalu to nic.

Złym pomysłem było napicie się teraz soku, bo momentalnie go wypluwam. Zaczynam się krztusić ze śmiechu. 

- Wy to jesteście udani, naprawdę. - komentuje Haymitch. 

Kończymy jeść i wracam do pokoju. 

Czyli jednak nie tylko ja zrobiłam coś takiego. Szczerze mówiąc, wolałabym o wiele bardziej gdyby Peeta nie zachował się tak jak ja. Jemu też mogą coś zrobić, ma rodzinę, przyjaciół. Ta myśl mnie przytłacza. Jakim cudem mam ochronić Peetę przed Kapitolem? A mojej obietnicy dotrzymam, choćbym miała zginąć. Będę go chronić tak jak potrafię. A najlepiej go ochronię, jeśli o mnie zapomni. I tak nie ma opcji, że oboje wyjdziemy z tego cało. Po prostu nie ma. Kładę się do łóżka. Jednak nie mogę zasnąć. Wiem, że jeśli tylko zmrużę oczy, koszmary zaczną mnie dręczyć. 

Zresztą nic dziwnego. 

Za kilka dni trafimy na arenę.

#############################################################################

Hejka! ;* Mam nadzieję, że rozdział się spodobał i przepraszam, że musieliście tak długo czekać, ale niestety miałam mnóstwo rzeczy na głowie. Teraz jednak mam ferie i chcę napisać dla was jeszcze chociaż jeden rozdział przez te 2 tygodnie ;) A jak na razie, do następnego wpisu!

~Liv Mellark

6. "Zakochałam się w chłopcu z chlebem."

Szok. Pierwsze uczucie jakie mi towarzyszy to właśnie szok. Widzę jak na ekranie pojawia się zbliżenie na moją twarz. Zakrywam usta ręką i mam szeroko otwarte oczy.
- No to rzeczywiście trudna sytuacja. - mówi ze smutkiem Caesar.
Peeta tylko kiwa głową. Rozlega się dzwonek, prowadzący żegna Peetę, a ten schodzi ze sceny. Nie wiem co robię, nadal jestem w ciężkim szoku, ale idę w stronę Peety. Ten patrzy się na mnie, ale najwyraźniej nie ma pojęcia jaka będzie moja reakcja. Staję przed nim. Nie wiem sama co robić. Nawrzeszczeć na niego? Uśmiechnąć się? W końcu chwytam go za nadgarstek.
- Co to było? - pytam się. - Nie odzywasz się do mnie odkąd dałeś mi chleb, a teraz nagle mnie kochasz?
- Destiny, to nie tak...
- A niby jak? Mogłeś najpierw powiedzieć to mnie, a nie opowiadać ze mnie kochasz całemu Panem!
Nagle podchodzi do nas Haymitch.
- Hej, hej, hej, mała! - odciąga mnie od Peety. - Spokojnie. Powinnaś być mu wdzięczna.
- Za co?
- Przedstawił cię jako atrakcyjną, na pewno ci to nie zaszkodzi. A poza tym zapadniecie im w pamięci. "Przeklęci kochankowie". To się sprzeda, rozumiesz?
Może i Haymitch ma rację. Ale nadal jestem w dziwnym stanie psychicznym, kiedy nie mam pojęcia co robić i o co tu właściwie chodzi. Kiedy w końcu udaje mi się wszystko ogarnąć zwracam się do Peety.
- Czyli to wymyśliłeś?
Peeta nie odpowiada. Oczywiście że to wymyślił. Co ja sobie wyobrażałam? Że ktoś taki jak Peeta się we mnie zakochał? Widzę jeszcze jak na ekranie pojawiają się wszyscy trybuci. Glimmer poprawia włosy, Clove najwyraźniej kłóci się ze swoją stylistką. Kiedy widzę twarze moje i Peety, muszę szybko coś zrobić. Błyskawicznie rzucam mu się na szyję. On po chwili mnie obejmuje. Nie do końca wiem czemu, ale czuję ulgę. Jego silne ręce dają mi ciepło jakiego dawno nie czułam. Mija trochę czasu zanim się od siebie odsuwamy.
- Co się... - zaczyna Peeta.
- Byliśmy na ekranie. - wyjaśniam krótko.
Dziwnie się teraz czuję. W środku mam niewyjaśnioną pustkę. Wracamy do naszego mieszkania. Kolacja jest już gotowa, ale nie mam ochoty teraz jeść. Wchodzę do mojego pokoju i rzucam się na łóżko. Zwijam się w kulkę. Dlaczego tak się czuję? Skąd ten smutek u mnie? Może sobie uświadomiłam, że lada moment trafimy na arenę i to będzie mój koniec. Postanawiam wziąć prysznic. Siedzę tam długo, a kiedy wychodzę nadal okropnie się czuję. Ubieram koszulę nocną i kładę się do łóżka. Jednak nie mogę spać. Przekręcam się z boku na bok. W końcu wstaję i wychodzę z pomieszczenia. Siadam w tym samym miejscu co poprzedniej nocy, czyli pod oknem. Nagle słyszę kroki. Domyślam się do kogo należą. W salonie pojawia się Peeta. Siada znów naprzeciwko mnie.
- Znowu nie możesz spać? - pyta.
Tylko kiwam głową.
- Widzę że ty też.  - mówię.
- Nie do końca. Spałem, ale usłyszałem jak wychodzisz z pokoju.
Ściągam brwi. Wstał tylko dlatego, że ja nie mogę spać?
Jednak jego obecność jest teraz dla mnie dziwnie dołująca.
- Chyba już pójdę. - oznajmiam.
Gdy już mam wstawać odzywa się Peeta.
- Nie wymyśliłem tego.
Patrzę się na niego pytająco. On też się na mnie patrzy.
- O tym, że się w tobie zakochałem.
Teraz już wiem czemu się tak czułam, bo nagle cały ten ciężar i smutek znika. Chodziło mi o to, że Peeta to zmyślił. Wpatruję się w niego. Nagle lekko się uśmiecham i kładę mu dłoń na policzku. On też prawie niezauważalnie się uśmiecha. Już wiem czemu tyle o mnie wiedział. Czyli cały ten czas mnie kochał. A ja poznałam jego imię dopiero na dożynkach. Jestem bez serca. Jaką ja byłam egoistką. Przez wszystkie te lata on był dla mnie po prostu chłopcem z chlebem. Jestem okropną osobą. Co Peeta we mnie widzi? Całuję go w policzek i wracam do pokoju. Opadam na łóżko. I co teraz? Będę musiała jeszcze bardziej starać się utrzymać Peetę przy życiu na Igrzyskach. Nie wybaczę sobie gdy on umrze. Staram się zasnąć, a gdy w końcu mi się to udaje, męczą mnie koszmary. Dotyczą one głównie Igrzysk i Peety. Budzę się w środku nocy z krzykiem. Śniło mi się, że Peeta zostaje zabity przez okropne stwory na arenie. Nie mogę spać. Siadam na łóżku. Nagle uderza mnie fakt, że już niebawem odbędą się Igrzyska. To koniec. Tak umrę. Jednego chce jednak dopilnować i jest to dla mnie teraz najważniejsze. Peeta ma żyć. Wychodzę ponownie z pokoju. Tym razem kulę się na sofie w salonie. Za około tydzień będziemy musieli przystąpić do oceny indywidualnej. Co ja zaprezentuję? Najprawdopodobniej będzie to rzucanie nożami, chociaż i tego nie umiem najlepiej. A co będzie na arenie? Co jeśli nie znajdę noży? Czym będę walczyć? Jedyne co mnie pociesza to fakt, że na pewno chociaż jeden sponsor się znajdzie, po moim płonącym stroju, potem sukni i jeszcze wyznaniu Peety. Może któryś ze sponsorów przyśle mi zestaw noży do rzucania, chociaż w walce wręcz też nie jestem najgorsza. Jutro już zaczynamy chodzić do ośrodka szkoleniowego i podszkolę się właśnie w walce wręcz. Pewnie będę musiała się nauczyć robić kilka węzłów, oraz trochę innych rzeczy potrzebnych do przetrwania. Zobaczę jeszcze jakich cennych rad udzieli mi Haymitch. W końcu zasypiam na sofie.
Rano gdy się budzę, orientuje się, że nie jestem już w salonie. Leżę w łóżku, przykryta kołdrą. Tylko że to nie jest moje łóżko. Wstaję i rozglądam się po pomieszczeniu. Wygląda podobnie do mojego pokoju, ale to zdecydowanie nie on. Nagle widzę męskie ubranie i już wiem gdzie jestem. To pokój Peety. Tylko jak się tu znalazłam? Nagle z łazienki wychodzi Peeta, uczesany i ubrany w kostium z numerem naszego Dystryktu na ramieniu. Kostium nie ma rękawów, wiec widzę jak umięśnione ręce ma Peeta.
- Dzień dobry. - mówi z uśmiechem.
Patrzę się na niego niepewnie. Nadal nie wiem co ja tu w ogóle robię. Peeta jakby czytał mi w myślach mowi:
- W nocy nie mogłem spać i zobaczyłem cię śpiącą w salonie, więc cię tu przeniosłem. - mówi. Nadal patrzę się na niego pytająco. - Spokojnie, ja spałem tu - wskazuje na sofę pod oknem.
No tak, oczywiście, mnie zaniósł do swojego łóżka a sam spał na sofie. To takie w jego stylu. Uśmiecham się tylko do niego nadal zaspana i walę się z powrotem na łóżko.
- Wstawaj śpiąca królewno. - śmieje się chłopak.
Kręcę tylko głową z niezadowoleniem.
- Zaraz będzie śniadanie. - oznajmia.
W odpowiedzi zakrywam poduszką głowę. Nie mam zamiaru wstawać.
- Sama wstaniesz czy sam mam cię wyciągnąć? - pyta. Nie ruszam się. - No dobra.
W jednej chwili Peeta wyciąga mnie z łóżka, mimo mojego oporu, przerzuca mnie bez trudu przez ramię i wychodzi z pokoju. Pomimo moich nieudolnych prób uwolnienia się, zwisam na jego ramieniu piszcząc, krzycząc na niego i śmiejąc się w tym samym czasie. W końcu sadza mnie na krześle. Dopiero teraz widzę zdziwione miny Haymitcha i Effie. No tak, to musiało wyglądać co najmniej dziwnie. Peeta wynosi mnie z jego pokoju, na dodatek jestem w piżamie.
- Co wy... - mówi zaskoczona Effie.
- Effie, proszę cię, chyba nie muszą ci opowiadać o tym co robili razem w pokoju Peety prawda? - odpowiada Haymitch.
- Nie! - zaprzeczam równocześnie z Peetą. - Nie o to chodzi! - Oczywiście się rumienię, zresztą tak jak Peeta. No tak, Haymitch musi mieć jakieś dziwne skojarzenia, zresztą mu się nie dziwię. - Po prostu zasnęłam na kanapie i Peeta mnie zaniósł do swojego pokoju. - wyjaśniam. Widząc wzrok Haymitcha dodaję poirytowana - On spał na sofie.
Mentor zaczyna grzebać widelcem w jajecznicy i uśmiecha się pod nosem, a Effie jest wyraźnie oburzona. Sytuacja jest bardzo niezręczna, ale też głupia i śmieszna. Zaczynam jeść naleśniki. Co chwila wymieniamy z Peetą rozbawione spojrzenia.
- Dobra dzieciaki. - zaczyna Haymitch, gdy już zjedliśmy. - Dzisiaj idziecie na pierwszy dzień w ośrodku szkoleniowym. Moja rada to żebyście nie pokazywali swoich największych umiejętności. Skupcie się na czymś innym. Na arenie zaskoczycie w ten sposób przeciwnika. Peeta, ty zachowaj swoją siłę dla siebie, i jakbyś mógł to nie noś Destiny na ramieniu. - prycham cicho. - A ty, mała, nie rzucaj nożami, niech nie wiedzą co potrafisz najlepiej. Możesz udawać, że najlepiej się sprawdzasz w walce wręcz, a kiedy przyjdzie co do czego zaatakujesz przeciwnika na dystans. - kiwam głową. - Wszystko jasne? Pamiętajcie jeszcze o nauce o przetrwaniu, wiele osób je lekceważy, a potem umiera.
Wstajemy od stołu i się rozchodzimy. Od razu idę pod prysznic. Jak zawsze wybieram płyn o zapachu róż. Myję się dokładnie, a potem ubieram w strój wyznaczony na dziś. Związuję włosy w warkocz i ruszamy do ośrodka. Jesteśmy na miejscu na czas, ale i tak większość zawodników już tu jest. Stajemy w rzędzie, a jakaś kobieta przedstawia nam wszystkie stanowiska. Kiedy kończy swoją przemowę możemy zacząć. Chodzę pomiędzy różnymi stanowiskami i obserwuję innych trybutów. Widzę Glimmer, która próbuje strzelać z łuku, ale nigdy nie trafia do celu, Cato, który walczy wielkim nożem, Clove, która ku mojemu zaskoczeniu rzuca nożami. Wychodzi jej to świetnie. Potem moją uwagę zwraca Liszka, która biegnie na czymś w rodzaju pomieszczenia - bieżni. Skacze przez kamienie i omija przeszkody. To naprawdę imponujące. W końcu decyduje się na ćwiczenie walki wręcz. Biorę jeden z noży i zaczynam walczyć z kimś w rodzaju trenera. Z początku kiepsko mi to wychodzi, ale potem dowiaduję się, że mam potencjał. Gdy kilka razy udaje mi się pokonać trenera, idę do stanowiska z węzłami. Na początku nie udaje mi się nic, ale z czasem zaczynam łapać. Niestety nie mam zbyt dużej cierpliwości. Po kilku godzinach jest przerwa na posiłek. Siadamy wraz Peetą z większością trybutów. Widzę, że sporo osób chce zawrzeć z nami sojusz. Faktycznie sojusz mógłby mi pomóc. Zawsze przyda się wsparcie od innych dystryktów, choćby najmniejsze. Wypatruję potencjalnych sojuszników. Od razu odrzucam Glimmer i Marvela. Z nimi nawet nie chcę rozmawiać. Clove nie jest zła, ale wiem, że ją i Cato coś łączy, a z nim nie chce mieć nic do czynienia. Dystrykt 3 też odpada, dziewczyna z niego nie umiała nawet przebiec 10 metrów bez potykania się. Z Czwórki też nie widzę nikogo interesującego. Z Piątki zastanawia mnie Liszka, jest szybka i zwinna, a na dodatek wydaje się opanowana. Z następnych dystryktów wybór nie jest powalający, ale zauważyłam, że dziewczynka z Jedenastki dobrze się wspina, a chłopak świetnie włada nożem. To by było na tyle. Zabieram się wreszcie do jedzenia.
- Hej, dwunastka. - odzywa się nagle Clove. - Podejdź tu.
Wstaję powoli i podchodzę do niej, Cato, Glimmer i Marvela.
- Chcemy cię mieć w drużynie. - oznajmia.
Ja w drużynie zawodowców? Jakoś mi się to nie klei.
- A to z jakiego powodu? - pytam.
- Dobrze walczysz wręcz. Poza tym ludzie cię lubią.
Nie mam najmniejszej ochoty na bycie w ich drużynie, jednak nie chce się im narażać. Próbuję coś wymyślić. Wiem, że gdybym była z nimi w sojuszu i tak by mnie zabili. Nie jestem głupia. Nagle wpada mi do głowy pomysł.
- A Peeta? - pytam. - Bez niego się nie ruszam.
Wymieniają ze sobą niezadowolone spojrzenia, i coś szepczą. Wiem, że Peeta im nie zaimponował, bo nie pokazał na co go stać.
- Nie. - odpowiada po chwili Clove. - Jego nie chcemy.
- W takim razie trudno, jestem z nim w sojuszu. - odpowiadam i odchodzę z powrotem do Peety.
- Czego chcieli? - pyta od razu.
- Żebym była z nimi w sojuszu.
- Naprawdę? I co?
- Oczywiście, że się nie zgodziłam. Po pierwsze, i tak by mnie zabili, po drugie nie chcieli ciebie, a ja bez ciebie nigdzie się nie ruszam.
Uśmiecha się lekko do mnie. Kończymy jeść, a następne godziny mijają mi na uczeniu się o roślinach, strzelaniu z łuku oraz rozpalaniu ogniska. Gdy wracamy do mieszkania jestem całkiem wykończona. Szybko biorę prysznic, przebieram się w piżamę i kładę do łóżka. Od razu zasypiam, co jest nowością, jednak zaczynają się koszmary. Dotyczą one tym razem zawodowców, ścigają mnie, potem zamieniają się w obrzydliwe bestie i zaczynają rozszarpywać mnie żywcem. Budzę się gwałtownie. Szybko oddycham. Nie ma opcji żebym znowu zasnęła. Prawie wybiegam z pokoju. Nie mam pojęcia gdzie idę, ale nogi same mnie niosą. Zanim się orientuję, stoję przed drzwiami pokoju Peety i pukam w nie. Przez chwilę czekam i już chcę iść, gdy nagle drzwi się otwierają, a w nich staje Peeta.
- Co się stało? - pyta wyraźnie zmartwiony.
- Ja... Ah, sama nie wiem co sobie myślałam, przepraszam.
- Spokojnie, o co chodzi? - w jego głosie słyszę troskę
- Po prostu miałam kolejny koszmar... tak wiem to strasznie głupie, nie wiem po co tu przyszłam.
- A ja wiem. Wejdź. - Peeta zaprasza mnie ręką do pokoju.
Widzę, że nie odpuści, wiec wchodzę do środka. Peeta bierze jedną poduszkę i kładzie ją na sofie, jednak gdy ja zamierzam się tam położyć mówi:
- O nie. Ja tu śpię, ty się połóż na łóżku.
- Nie, to twoje łóżko, ja w ogóle nie powinnam tu przychodzić.
- Bla, bla, bla, śpisz na łóżku i nie próbuj się kłócić!
Uśmiecham się tylko blado i posłusznie się kładę. Jednak dalej nie mogę spać. Wlepiam wzrok w Peetę leżącym na sofie. Wiem, że nie śpi. Mija sporo czasu, a ja nadal nie mogę zasnąć.
- Peeta. - mówię nagle.
On od razu siada i się do mnie odwraca.
- Tak?
Patrzę się na niego chwilę.
- Przyjdziesz tu?
Najpierw chyba nie dociera do niego o co mi chodzi, ale po chwili wstaje.
- Jasne. - mówi.
Kładzie się obok mnie. Myślałam , że będzie trochę niezręcznie, ale czuję się teraz o wiele lepiej. Nie wiem co się ze mną dzieje, ale nieśmiało kładę mu się na ramieniu. Przez chwilę obawiam się, że się odsunie, ale on tylko obejmuje mnie delikatnie ręką. Teraz już czuję się spokojna. Przy nim czuję się bezpiecznie. I nagle to do mnie dociera. Zakochałam się w chłopcu z chlebem.

5. "Pokazałam, że potrafię być groźna."

***Hejka! Chciałam tylko wam szybko powiedzieć, że zmieniłam imię głównej bohaterki! Teraz ma na imię Destiny Charms, ponieważ tamto imię mi się nie podobało. To tyle, miłego czytania!***

Wracam do swojej sypialni, jednak nie mogę już normalnie spać. Zasypiam na kilka minut, po czym się budzę, i tak w kółko, aż do rana. Gdy się już ostatecznie budzę, od razu idę pod prysznic. Dzisiaj mamy wywiad, więc muszę się dobrze prezentować. Znowu wybieram różany żel pod prysznic. Siedzę w łazience bardzo długo, aż w końcu decyduje się wyjść. Ubieram się i związuję włosy w warkocza. Gdy wychodzę z pokoju, przy stole siedzi tylko Peeta. Jest wcześnie, a ja już po prostu nie mogłam wytrzymać w łóżku. Gdy słyszy jak drzwi się za mną zamykają odwraca się do mnie i uśmiecha, ale widzę, że jego uśmiech jest inny niż zwykle. Tym razem widzę w nim smutek. Nic dziwnego, po naszych nocnych rozmyślaniach sama też się dobiłam. Siadam obok niego.
- Spałeś? - pytam.
- Nie bardzo. - odpowiada. Widzę, że ma lekko podkrążone oczy, zresztą tak samo jak ja.
- Ja też.
- Widzę. - domyślam się, że chodzi mu o moje wory pod oczami.
- Ej! Ty też nie wyglądasz najpiękniej! - odgryzam się.
- Nie, nie o to mi chodzi! - usprawiedliwia się Peeta. - Chodzi mi o twoje włosy, o warkocz. Zawsze go robisz po lewej stronie, a teraz jest po prawej.
Spoglądam na warkocz. Faktycznie, teraz widzę, że coś jest nie tak. Dziwię się, że Peeta zauważył, że mam warkocz po innej stronie niż zwykle. Do pomieszczenia nagle wchodzą Haymitch i Effie. Effie ma na sobie dziwaczną sukienkę w niebieskie piórka, białą perukę oraz niebieskie usta. Jak zwykle promiennie się uśmiecha. Nie to co Haymitch. Ten jest lekko pijany jak zwykle, ma zmęczone oczy i tłuste włosy. Siadają naprzeciwko nas.
- Dzień dobry! - mówi z uśmiechem Effie. - Gotowi na wielki, wielki, wielki dzień?
- Effie, proszę cię... - wzdycha Haymitch.
- A ty jak zwykle narzekasz! - bulwersuje się Effie.
Parskam śmiechem. Te ich "klotnie" są całkiem urocze. Zaczynamy jeść posiłek w ciszy. Zastanawiam się co powiem na wywiadzie. Jedyna ciekawsza rzecz jaką robiłam przez całe moje życie to polowanie, ale przecież tego nie powiem, bo ja i Gale robimy to nielegalnie. Może urzeknie ich historia o sierocie zgłaszającej się na Igrzyska za małą dziewczynkę. Kończymy jeść i zostajemy odprowadzeni do naszych stylistów. Uśmiecham się na widok Cinny, bardzo dużo mu zawdzięczam.
- Jak tam Destiny? - pyta. - Gotowa?
- Urodziłam się gotowa. - Uśmiecham się, chociaż tak naprawdę strasznie się denerwuje.
- Tym razem mam dla ciebie sukienkę.
Cinna prezentuje mi chyba najpiękniejszą suknię, jaką kiedykolwiek widziałam. Jest w kolorze bardzo jasnego różu, czyli w moim ulubionym kolorze. Na początku wydawało mi się ze nie ma rękawów, ale potem widzę że ma długie rękawy zrobione z cieniutkiej koronki w białym kolorze. Na dodatek pięknie się mieni.
- I jak? - pyta Cinna.
- Jest cudowna. - Wzdycham.
- Chciałem żeby była w twoim ulubionym kolorze.
- Skąd wiedziałeś jaki to?
- Peeta mi powiedział.
No tak, oczywiście że Peeta, przecież on wie o mnie wszystko. Ubieram się w sukienkę. Cinna delikatnie podkręca moje włosy i wpina w nie białe, błyszczące pasma. Robi mi lekki makijaż i rozpoznaję szminkę, którą mi nakłada na usta. To ta sama szminka, którą miałam na sobie wcześniej. To znaczy że będę miała na sobie płomienie. Patrzę na Cinnę.
- Pod koniec zacznij wirować. To wywoła płomienie. Na końcu stań w miejscu i wsytaw ręce na boki. Twoje rękawy zaczną płonąć.
Kiwam głową. Patrzę się na siebie w lustrze. Wyglądam jak księżniczka. Nie wiem czy to do końca dobrze, wolałabym nie sprawiać wrażenia piękności w sukienkach, ale wiem, że płomienie zrobią swoje. Cinna jeszcze poprawia moje włosy i idziemy do studia Ceasara. Widzę tu wszystkich trybutów. Moją uwagę przykuwa mała dziewczynka z Jedenastki. Jest ubrana w niebieską sukienkę. Biedactwo. Wszystkie trubutki patrzą na mnie z zawiścią oprócz tej małej i dziewczyny o rudych włosach i twarzy przypominającej twarz lisa. Wygląda na bardzo opanowaną. Nazywam ją Liszka. Odnajduję Peetę i do niego podchodzę. Wchodzimy jako ostatni. Peeta ma na sobie niebieski garnitur. Wygląda naprawdę dobrze.
- Wow... - mówi na mój widok. - Widzę, że mam przyjemność z księżniczką?
Szturcham go tylko lekko w ramię.
- Wyglądasz pięknie. - uśmiecha się do mnie.
Również się uśmiecham i całuję go delikatnie w policzek. Na scenę wychodzi dziewczyna z Dystryktu Pierwszego. O ile się nie mylę ma na imię Glimmer. Okropne imię. Po kolei wszystkie dystrykty wchodzą na scenę, kiedy przede mną zostaje tylko Tresh - Trybut z Jedenastki. Gdy on również znika zaczynam panikować. Przypominam sobie co mam zrobić na koniec z suknią, żeby niczego nie zepsuć. W końcu przychodzi jakiś mężczyzna.
- Destiny Charms. - mówi.
Wychodzę z nim na scenę. W pierwszej chwili oślepiają mnie reflektory więc mrużę oczy i próbuje przyzwyczaić się do światła. Widzę Caesara, uśmiecha się szeroko.
- Witaj Destiny. - całuje mnie w rękę. - Siadaj proszę.
Siadam w fotelu i patrzę na publiczność. Wszyscy są bardzo podekscytowani moją obecnością, zapewne przez prezentację, na której wpadłam świetnie dzięki Cinnie.
- Tak więc Destiny. - wyrywa mnie z zamyślenia głos prowadzącego. - Zgłosiłaś się podczas dożynek. Za małą dziewczynkę. Opowiedz nam o tym.
- Chodziło o to, że gdy ja miałam 12 lat, wylosowano mnie do Igrzysk. - tu publiczność głośno wciąga powietrze. - Jednak z tłumu wyszła jakaś dziewczyna, wtedy pierwszy raz widziałam ją na oczy. Zgłosiła się za mnie, tylko dlatego, że wiedziała, że jestem mała i bezbronna. - Tym razem publika wyraźnie jest wzruszona. - Zginęła podczas Igrzysk. Dlatego ja zgłosiłam się za tą dziewczynkę. Bo byłam kiedyś na jej miejscu.
Słyszę oklaski. Spodobała im się ta historia. Może uda mi się nie wypaść beznadziejnie.
- Wzruszające. - komentuje Caesar. - Ale teraz zmieńmy temat. Zrobiłaś furorę na prezentacji. O czym wtedy myślałaś.
- Aby nie spłonąć ani nie spaść z rydwanu. Peetę naprawdę musiała boleć ręka, bo tak mocno ją ściskałam. - Uśmiecham się, a publiczność wybucha śmiechem.
- Jeśli chodzi o Peetę... Co o nim uważasz? - pyta Caesar.
- Jest naprawdę cudowną osobą, ciesze się że mogłam go poznać, szkoda tylko że w takich okolicznościach.
- Tak, to pech. - wzdycha prowadzący. - Opowiedz nam teraz o twojej sukni! Wygląda jak strój godny księżniczki!
- Jest groźniejsza niż wygląda. - mówię z uśmieszkiem.
- A to czemu? - Caesar patrzy na tłum.
- Pokazać? - pytam.
- Chemy to zobaczyć? - prowadzący kieruje to pytanie do publiczności a ta ryczy w niebo głosy.
Wstaję i idę na środek sceny. Patrzę na Cinnę, który siedzi w pierwszym rzędzie. Kiwa głową. Zaczynam się obracać. Dół sukni staje w ogniu. Ludzie wiwatują tak głośno że nie słyszę własnych myśli. Widzę że ogień jest coraz wyżej, a dół sukni znika jako iskry. W końcu przestaję wirować. Widzę, że suknia jest teraz dość obcisła, za kolano, czarna i cała płonie. Moje pasemka niegdyś białe, teraz wyglądają jak rozgrzane do czerwoności. Rozkładam ręce. Rękawy sukienki zaczynają całe płonąć. Ludzie aż wstają z foteli i klaszczą. Uśmiecham się. Pokazałam, że potrafię być groźna. Rozlega się dzwonek, oznajmiający, że muszę zejść ze sceny. Żegnam się z Caesarem.
- Wielkie brawa dla Destiny Charms, igrającej z ogniem!
Ogień gaśnie i schodzę ze sceny. Mijam się z Peetą i wymieniamy tylko uśmiechy. Nie mogę dojść do siebie. Analizuje jak mi poszło. Chyba nie najgorzej. Patrzę teraz na ekran, na którym widzę Peetę. Jest śmiały i zabawny. Prowadzą z Caesarem luźną rozmowę.
- Peeta. Taki przystojny chłopak jak ty musi mieć dziewczynę. Opowiesz nam o niej? - pyta Caesar.
- Nie mam dziewczyny. - odpowiada Peeta.
- Niemożliwe! Na pewno zatem masz jakąś wybrankę!
- Więc... Tak. - mówi a publiczność aż nie może usiedzieć z podniecenia.
- Kim ona jest?
- Jest wspaniała, ma poczucie humoru, jest miła, uprzejma, znamy się od dzieciństwa. Tylko aż do dożynek nawet nie wiedziała jak mam na imię.
Trochę współczuję Peecie, ale też czuję w sobie złość, kiedy słyszę o jego wybrance.
- Więc Peeta... Wygraj, a wtedy ona nie będzie mogła ci odmówić.
- To nie takie proste.
- Dlaczego?
Peeta milczy przez chwilę. Nawet ja jestem strasznie ciekawa kto to. I oto następne słowa Peety mnie paraliżują.
- Bo ta dziewczyna... Przyjechała tu ze mną.

4. "Uwielbiam zapach róż."

Nadal rozglądam się po publiczności. Słychać jak tłum na zmianę wykrzykuje imiona moje i Peety. Prezydent Snow jednak prosi o uwagę i wszystko cichnie. Mimo to nie słucham go wcale. Patrzę na Peetę. On również nie jest skupiony na prezydencie. Spogląda na mnie. Uśmiecha się i ściska mocniej moją rękę. Odwzajemniam uśmiech. Oboje wiemy, że udało nam się zdobyć sympatię Kapitolu. Przyćmiliśmy całą resztę Dystryktów. Gdy w końcu prezydent kończy przemowę, rydwany znowu ruszają i znów mamy pokonać tą samą drogę. Kiedy wracamy, nasze kostiumy znów się zapalają. Ludzie ponownie obrzucają nas kwiatami i dziko wiwatują. Uśmiecham się i macham do nich.  W tym samym momencie patrzymy na siebie z Peetą. Nagle bez powodu rzucam się mu na szyję. Nie mam pojęcia czemu to zrobiłam. Bo ludzie się zachwycą? Bo czuję, że zaraz spadnę z rydwanu? On również mnie obejmuje. Teraz cała publika wykrzykuje w niebo głosy nasze imiona, a z kwiatów które spadają nam do stóp można by utworzyć łąkę. Widzę, że znów jesteśmy na ekranie. Jako ostatni znikamy w budynku, z którego wyjechaliśmy. Wszystko tam cichnie. Witają nas Cinna, Portia, Haymitch i Effie.
- Wspaniale! Cudownie! - zachwyca się Effie.
- Dobra robota. - chwali nas Haymitch.
Peeta schodzi z rydwanu jako pierwszy i pomaga zejść mnie.
- Teraz wszyscy będą chcieli was sponsorować. Tylko musicie jeszcze dobrze wypaść na wywiadzie i ocenie indywidualnej. - dodaje Haymitch. - A ten pomysł z przytulniem się do Peety, świetny! Jak na to wpadłaś?
- Sama nie wiem. Tak wyszło. -  wzruszam ramionami.
- Dobrze, teraz idziemy do naszego tymczasowego mieszkania. - mówi Effie.
Kiedy już jesteśmy na miejscu, jedziemy windą na jedno z wysoko położonych pięter. Gdy wchodzimy do środka, zapiera mi dech w piersiach. To jest niesamowite. Mnóstwo nowoczesnych sprzętów, drogich dodatków.
- Pokój Destiny jest po lewej, Peety po prawej. - informuje nas Effie. - Idźcie się odświeżyć, za godzinę będzie kolacja!

Na wzmiankę o kolacji przypomina mi się jak bardzo głodna jestem. Idę do mojego pokoju. Jest ogromny, na środku stoi wielkie łóżko z mnóstwem poduszek, koców i narzut. Całą jedną ścianę zajmuje okno. Jednak gdy podchodzę bliżej, orientuje się, że to ekran. Na stoliku nocnym leży pilot. Klikam jeden z guzików. Na ekranie wyświetla się plaża. Gdy przyciskam kolejne, pojawia się jeszcze las, jezioro, ulica i góry. Zostawiam jednak początkowy widok na Kapitol. Zdejmuję kostium i delikatnie go składam. Idę do łazienki i wchodzę pod prysznic. Mam tam do wyboru jaką temperaturę ma mieć woda, jaki ma mieć zapach żel pod prysznic i jaka ma być gąbka. Pomyśleć, że u mnie w Dystrykcie kąpałabym się w czymś, czego nie można nazwać nawet wanną, w zimniej wodzie, ze zrobionym przeze mnie mydłem. Ustawiam ciepłą wodę, wybieram żel o zapachu różanym, czyli moim ulubionym, oraz miękką gąbkę. Myje się dokładnie i zmywam makijaż z twarzy, a w szczególności bardzo efektowną lecz irytującą szminkę. Gdy skończyłam się myć jestem dokładnie suszona, wiec gdy wychodzę z łazienki moje włosy są całkiem suche. Stoję w samym ręczniku i nucę pod nosem jakąś melodie podczas gdy wybieram ubranie, kiedy nagle do pokoju wchodzi Peeta. Odruchowo bardziej zakrywam się ręcznikiem. Kiedy mnie widzi robi się zawstydzony.
- Przepraszam... - mówi nerwowo drapiąc się po głowie. - Pukałem ale nic nie odpowiadałaś.
- Nie słyszałam. - odpowiadam.
Jest mi strasznie głupio, a na dodatek czuje jak się rumienię.
- Przyszedłem powiedzieć że kolacja gotowa. - mówi i szybko wychodzi z pokoju.
Wydmuchuję głośno powietrze. Świetnie. Koniecznie musiałam się przed nim skompromitować. Staram się o tym nie myśleć i wyjmuję z szafy czarne spodnie i białą bluzkę. Związuję włosy w warkocz I wychodzę z pokoju. Przy stole siedzą już wszyscy. Siadam obok Cinny, bo teraz mi strasznie głupio przy Peecie. Kolacja pojawia się na stole. Jest tu tyle potraw, że większości nie potrafię nawet nazwać. Decyduje się jednak na kurczaka z pureé ziemniaczanym.
- Wasz występ był niesamowity! - ponownie chwali nas Effie. - A twój makijaż Via, cudowny!
- Macie w kieszeni sponsorów, jeśli tylko nie zawalicie wywiadu. - mówi Haymitch.
- I pamiętajcie o ocenie indywidualnej. - dodaje Cinna. 

- Oh, przestańcie ich tak stresować! - bulwersuje się Effie. - Teraz są gwiazdami! 

- Bo ty Effie, akurat wiesz wszystko o Igrzyskach. - irytuje się Haymitch.

- Za to ty niewiele wiesz o byciu gwiazdą. Przypomnieć ci jak kiedyś pijany na dożynkach próbowałeś mnie pocałować na oczach całego Panem? - odgryza się Effie.
Nie jestem zainteresowana tym co mówią. Wiem co mam robić. Spoglądam ukradkiem na Peetę. Ku mojemu niezadowoleniu on też patrzy na mnie. Chwilę tak trwamy z pokerowymi twarzami gdy nagle Peeta lekko się uśmiecha. Po chwili widzę, że próbuje powstrzymać śmiech. Najpierw patrzę na niego zdziwiona, a potem oboje wybuchamy śmiechem. Cała reszta stołu się nam przygląda.
- Co wam tak wesoło? - pyta Haymitch.
- Bo... Bo Destiny... - zaczyna Peeta nadal śmiejąc się.
- Cicho! Zamknij się! - karcę go.
Po chwili śmiechu w końcu się uspokajamy i wracamy do jedzenia.

- Cinna... - zaczyna Effie. - Masz już pomysł w czym Destiny wystąpi podczas wywiadu?

- Owszem. - odpowiada stylista, ale więcej nie zdradza.

- Musimy ustalić jak będziesz się zachowywać podczas wywiadu Destiny. - odzywa się Haymitch.

- Jak to? - pytam ze zdziwieniem.

- Ustaliliśmy z Peetą, że on będzie zabawny, z dystansem do siebie. A ty?

Ściągam brwi. Nie mam pojęcia jaka mogę być. Haymitch widzi moje zamyślenie.

- Przyjdź do salonu zaraz po kolacji, zobaczymy co będzie do ciebie pasowało. 

- Dobrze. 

- Peeta. - Haymitch zwraca się do  niego. - Ty też przyjdź. - Peeta patrzy na niego ze zdziwieniem. - Pomożesz mi.

Resztę kolacji spędzamy przysłuchując się jak Effie i Portia rozmawiają o modzie w Kapitolu i Dystryktach. Kiedy wszyscy już skończyli jeść i rozeszli się do swoich pokoi, ja, Haymitch i Peeta usiedliśmy w salonie.

- Dobra mała, będę ci teraz zadawał pytania jak w trakcie wywiadu, a ty masz odpowiadać z uprzejmością i skromnością, ok? - pyta Haymitch.

- Jasne.

- Podczas zgłaszania się na ochotnika w dniu dożynek, o czym myślałaś?

- O dziewczynie, która zgłosiła się za mnie, gdy miałam 12 lat. Musiałam uratować tą dziewczynkę.

- Co myślisz o Kapitolu?

- Jest niezwykły, szkoda tylko że tu umrę. - odpowiadam z poirytowaniem.

- Destiny! - karci mnie Haymitch.

- Haymitch, to nie wyjdzie. - mówi Peeta. 

- Dobra spróbujemy inaczej.

Mija trochę czasu, a ja nie jestem ani tajemnicza, ani skryta, ani waleczna, ani nie potrafię być zabawna.

- Tragedia. - podsumowuje Haymitch.

- Po prostu niech będzie sobą! - odzywa się Peeta. - Taka jest najlepsza jaka może być.

Trochę zawstydzają mnie słowa Peety. Może nie jestem znowu taka najgorsza?

- To chyba jedyne wyjście jakie mamy. - mówi Haymitch.

- Idę do pokoju. - oznajmiam.

Nie mam najmniejszej ochoty odpowiadać na pytania mentora. Przebieram się w piżamę i kładę do łóżka. Tej nocy męczą mnie koszmary. Widzę siebie na arenie, gonią mnie inni trybuci, jest ich około dwudziestu. Próbuję biec, ale nie mogę, co chwila potykam się o korzenie. Gdy mnie dopadają budzę się z wrzaskiem. Próbuje się uspokoić ale nie mogę. Czuję, że ściany są niebezpiecznie blisko siebie, nie mogę oddychać. Prawie biegiem wydostaję się z pokoju. Idę przed siebie aż w końcu trafiam do salonu. Jest ciemno, tylko małe lampki są pozapalane. Siadam na podłodze przy oknie. Powoli się uspakajam. Patrzę na Kapitol z obrzydzeniem. Nigdy im nie wybaczę, że ich dzieci nie biorą udziału w Igrzyskach, tego, że żyją w luksusie, kiedy połowa z nas umiera z głodu. Tego, że są silniejsi. Nagle wzdrygam się, bo słyszę jak ktoś się zbliża. To Peeta.

- Też nie możesz spać? - pyta.

- Tak. Miałam zły sen.

- Ja też. - siada naprzeciwko mnie.

Siedzimy chwilę w ciszy spoglądając przez okno.

- Niesamowite prawda? - mówi nagle Peeta. - Jeszcze niedawno chodziliśmy do szkoły w naszym Dystrykcie, oglądaliśmy próby przetrwania ludzi z niego na Igrzyskach, a teraz my jesteśmy tymi ludźmi. 

Faktycznie. Jeszcze niedawno moim największym problemem było to, żeby nie spłoszyć zwierząt podczas polowania, a teraz będę walczyć na śmierć i życie z zawodowcami i innymi trybutami. A najlepsze w tym jest to, że wszyscy będą na ekranach oglądali jak powoli się wykańczam, jak ginę z głodu, odwodnienia, przez choroby, albo z ręki innego uczestnika. Szkoda, że Gale będzie to musiał oglądać. Wiem, że mu na mnie zależy. Nagle przypomina mi się, jak spotkałam go po raz pierwszy. Miałam wtedy 13 lat. Wybrałam się do lasu, była zima, śnieg sięgał mi do łydek. Nagle zauważyłam dzika, którego się przestraszyłam. Zaczęłam uciekać, nie patrząc dokąd, aż w końcu wpadłam na niego. Gale był wyższy ode mnie. Spytał mnie jak mam na imię i przypomniał sobie, że to ja zostałam rok temu wylosowana do Igrzysk. Nie wiedziałam jak wrócić do domu, więc poprosiłam go o pomoc, a on znał las jak własną kieszeń. Od tego czasu razem polowaliśmy i chodziliśmy na Ćwiek. Rozmawialiśmy o Kapitolu, o Igrzyskach, o tym co byśmy zmienili, jak byśmy na nich przetrwali. Wtedy pewnie nie spodziewaliśmy się, że rozłączą nas właśnie one. Że zginę na jego oczach, prawdopodobnie w okropnych męczarniach, o ile ktoś mnie łaskawie nie wykończy. Chciałabym zginąć o wiele inaczej.

- Nie oczekuję, abyś była moją sojuszniczką, ale... - zaczyna Peeta.

- Żartujesz? Oczywiście, że chcę być z tobą w sojuszu. Myślisz, że tak po prostu bym cię zabiła?

- Nie. Ale wiesz, że prędzej czy później, jedno z nas na pewno zginie.

- Wiem, i to będę ja. Nie pozwolę ci umrzeć, nie jeżeli ja mam coś do powiedzenia.

- Destiny, proszę cię, daj spokój, obydwoje wiemy, że nie mam szans. Ty musisz za to zwyciężyć. Wiesz co powiedziała moja matka? Że Dystrykt Dwunasty może nareszcie doczekać się zwycięzcy. Ale nie chodziło o mnie.

- Skąd wiesz?

- Bo potem dodała, to urodzona zwyciężczyni.

Milknę. Nie rozumiem czemu matka Peety uważa, że mam większe szanse na arenie niż jej syn. 

- Już wiesz, że po prostu nie zwyciężę.

- Nie mów tak! Ty masz rodzinę, której na tobie zależy, masz przyjaciół. Gdy ja umrę, jedyną osobą która ucierpi będzie...

- Gale. - kończy Peeta. - Wiem, że się przyjaźnicie. 

Coraz bardziej zadziwia mnie ile Peeta wie na mój temat. 

- Właśnie. Gale. A on sobie poradzi, jest chyba najsilniejszą osobą jaką znam. Moje życie jest dużo mniej warte niż twoje, Peeta. 

- Przestań! 

- Nie! To ty mnie uratowałeś! Jestem twoją dłużniczką, to jedyne wyjście, żebym spłaciła ten dług. Jesteś wspaniałą osobą, musisz przeżyć, a ja tego dopilnuję. 

Peeta nachyla się nade mną i całuje mnie w policzek. Przez chwilę czuję się jak sparaliżowana. Pojawia się we mnie nagle tysiąc uczuć. Sama nie wiem co myśleć. Oboje wstajemy.

- Destiny... Nie wiesz co tak pachnie? Różami? - pyta Peeta,

- To chyba ja. Uwielbiam zapach róż.

3. "Dystrykt Dwunasty nie zginie w tłumie."

Obudziłam się. Musiało mi zająć kilka sekund abym sobie przypomniała gdzie jestem i co tu robię. Dzisiaj mieliśmy już być w Kapitolu. Odbędzie się tam przedstawienie trybutów. Uczestnicy ze wszystkich dystryktów zaprezentują się w kreacjach zaprojektowanych przez stylistów. Mam nadzieje, że trafię na kogoś kto nie ubierze mnie w kombinezon do kopalni. Zwykle nasz dystrykt nie wzbudza zainteresowania. Co innego dystrykty pierwszy i drugi. Oni zawsze mają masę sponsorów. Wstaję z łóżka i ubieram się w burgundową tunikę z długimi rękawami oraz długie, czarne i dość obcisłe spodnie. Włosy tylko przeczesuję. Wychodzę z pokoju i idę do przedziału gdzie znajduje się jadalnia. Siedzą tam już Haymitch, na kacu jak zwykle, i Peeta. Podchodzę do nich.
- Cześć. - mówię pogodnie.
Peeta się odwraca i uśmiecha.
- Cześć. - odpowiada życzliwie.
- Dzień dobry Haymitch. - zwracam się do mentora.
Patrzy się na mnie trochę dziwnym wzrokiem.
- Witaj skarbie. - mówi. - Znamy się?
- Nie. Ale jesteś naszym mentorem. Głodowe Igrzyska, mówi ci to coś?
- A no tak. Igrzyska. To ty jesteś tą dziewczyną, która się zgłosiła. Brawo. Trzeba być bardzo odważnym. Albo strasznie głupim.
Siadam obok Peety i nakładam sobie naleśniki. Nie mam pojęcia jak taki ktoś jak Haymitch mógł kiedykolwiek wygrać Igrzyska. Może po prostu całe wydarzenie przespał pijany gdzieś w ukryciu?
- Może coś nam powiesz? - proponuje Peeta. - Jakieś rady odnośnie Igrzysk?
Haymitch ciężko wzdycha.
- Musicie się pogodzić z opcją nieuchronnej śmierci.
Wymieniam z Peetą zdziwione spojrzenia.
- A jakieś rady a propo przeżycia na arenie? - pytam.
- No dobra, widzę że nie dacie mi spokoju. - wzdycha. - Więc po pierwsze, znajdzie wodę i kryjówkę. Schronieniem może być wszystko, drzewo, jaskinia a nawet krzak. Ale woda jest najważniejsza. Bez niej nie przeżyjecie. Jednak największą wagę na arenie mają prezenty od sponsorów. Musicie zdobyć ich jak najwięcej. Podasz mi dżem kotku? - pyta się mnie.
Chcąc dowiedzieć się więcej szybko podaję mu małą miseczkę z dżemem.
- Dzięki. - mówi. -  Jeśli zdobędziecie sponsorów, może to zadecydować o waszym życiu lub śmierci. Mogą wam wysłać leki, wodę, jedzenie, nawet broń. Na arenie choćby paczka zapałek może mieć wpływ na wasze życie.
- Co zrobić, żeby zdobyć sponsorów? - pytam.
- Bądźcie sympatyczni, musicie wzbudzić ich zainteresowanie. Możecie się do nich uśmiechać, albo podać im dżem. - uśmiecha się do mnie.
Żart Haymitcha jest strasznie żałosny, ale i tak się uśmiecham. Zdobycie sponsorów nie będzie raczej dla mnie wielkim problemem. Od dziecka jestem raczej sympatyczna i przyjacielska. Peeta tez nie będzie miał z tym kłopotów. Jest uprzejmy i bardzo życzliwy. Kroję naleśnika i biorę do ust jeden kawałek.
- Jak wzbudzić ich zainteresowanie? - pyta Peeta.
- Musicie się wyróżnić z tłumu. Jeśli tylko jest taka opcja, można powiedzieć o czymś co zapadnie im w pamięci. Rodzina, miłość, te tematy zawsze dobrze się sprawdzają. Musicie oczywiście też zdobyć jak najwięcej punktów na ocenie indywidualnej. Co umiecie najlepiej?
Oboje milczymy. Ja nic szczególnego nie umiem. Polowanie? To może mi się przydać ale potrzebne mi są umiejętności walki.
- Destiny świetnie rzuca norzami. - odzywa się nagle Peeta. Patrzę na niego z zaskoczeniem. - mój ojciec kupuje od niej wiewiórki. Zawsze trafia w oko.
- Peeta jest silny. - zwracam się do Haymitcha. - Potrafi bez problemu rzucić 50 kilowym workiem.
- Nikogo nie uśmiercę workiem. - mówi.
- Nawet nie wiesz jak siła pomoże ci na arenie! - mówię.
- Dziewczyna ma rację, nigdy nie lekceważ siły fizycznej. - odzywa się Haymitch. - A ty skarbie, może pokażesz co potrafisz? - Haymitch podaje mi nóż ze stołu.
Biorę nóż i rozglądam się za celem. W końcu na drugim końcu wagonu, jakieś 5 metrów od nas, zauważam stół, na którym leży talerz z piramidą ułożoną z winogron. Unoszę nóż i celuje w winogrono na czubku. Rzucam. Winogrono razem z nożem wbiło się w ścianę za stołem.
- A nie mówiłem? - mówi Peeta. - Jest świetna.
- Faktycznie, możesz to wykorzystać. - Haymitch zwraca się do mnie.
Nagle do przedziału wkracza Effie. Ma na sobie dziwaczną sukienkę w różowe kwiaty, różową perukę i wymyślny makijaż.
- Witajcie. - mówi z entuzjazmem i siada obok Haymitcha.
Nagle dostrzega nóż wbity w ścianę wagonu.
- Mój Boże! Co się stało? - pyta.
- Mała dała nam pokaz tego co potrafi. - odpowiada Haymitch.
- Cudownie, ale w pociągu?! - oburza się Effie.
- Effie, zluzuj gorset i zjedz śniadanie. - mówi Haymitch.
Effie piorunuje go spojrzeniem ale siada przy stole i nakłada jedzenie na talerz.
- Jak tam wrażenia? - pyta Effie zbyt entuzjastycznym tonem. - Pociąg jest niesamowity prawda?
- Tak wspaniały, szkoda tylko że wiezie nas do miejsca gdzie umrzemy. - mówię. Patrzę na Peetę. - Przynajmniej ja.
- Destiny, nie mów tak! - rozkazuje mi Peeta.
Wzdycham głośno i wracam do jedzenia. To przecież pewne że nie przeżyję. Niby jakim cudem?
- Jesteś dość przyjacielska co nie mała? - pyta Haymitch.
- Tak mi się wydaje. -  odpowiadam.
- To ci się przyda. Zdobędziesz w ten sposób sponsorów, albo na arenie możesz założyć sojusze a potem...
- Nie! - nie pozwalam mu dokończyć. - Nie będę zabijać ludzi, z którymi jestem w sojuszu!
- Albo ty zabijesz ich albo oni ciebie. Nikt porządny nie wygrywa Igrzysk.
To niestety prawda. Igrzyska zwyciężą tylko podstępni, nieuczciwi, brutalni, albo bezwzględni. Ja się nie zaliczam do żadnej z tych grup, co jeszcze bardziej utwierdza mnie w przekonaniu, że zginę. Panuje milczenie.
- Co nie znaczy, że to nie może się zmienić. - mówi Effie ze smutnym uśmiechem.
Już wiem dlaczego Effie jest tu niezbędna. Gdyby nie ona wszyscy trybuci jeszcze zanim zdążyliby wejść na arenę, dawno popadliby w depresję.
- Dobra dzieciaki, trzeba wymyślić plan. - oznajmia nagle Haymitch. - Trzeba zwrócić na was uwagę. Jesteście może spokrewnieni?
Oboje kręcimy przecząco głowami.
- Szkoda. Może się kochacie?
- Co?! - odpowiadam zaskoczona. - Skąd taki pomysł?
- Miłość zawsze dobrze się sprzedaje. Czyli mam rozumieć ze nie?
Teraz robi mi się trochę głupio. Peeta to dobry chłopak, a ja tak gwałtownie wyparłam się miłości do niego. Kończę śniadanie w ciszy, oznajmiam że skończyłam i idę do mojego przedziału. Siadam na łóżku. Myśl nieuchronnej śmierci coraz bardziej mnie przytłacza. Mam o tyle lepszą sytuację od Peety, że ja nie mam rodziny, która by za mną tęskniła. Nagle przypomina mi się Gale. A co z nim? Jego na pewno zaboli moja śmierć. Godziny mijają szybko i jesteśmy w Kapitolu. Ja i Peeta wyglądamy przez okno. Jest ogromny i zachwycający. Gdy w końcu docieramy na peron, witają nas tłumy Kapitolińczyków. Peeta zaczyna machać do tłumu a ja go naśladuje. Tłum ludzi szaleje. Dla nich jesteśmy teraz gwiazdami, a nie ofiarami. Pojawiają się kamery. Uśmiecham się do nich szeroko. Teraz muszę walczyć o sponsorów. Jedziemy do Centrum Odnowy, gdzie doprowadzą nas do porządku. Musimy przecież wyglądać odpowiednio będąc w Kapitolu, czyż nie? To jest tak głupie. Nie muszę wyglądać pięknie na arenie, nie wygram w ten sposób Igrzysk. Ale mogę zdobyć sponsorów. Gdy już jesteśmy na miejscu, ja i Peeta zostajemy rozdzieleni. Zanim się spostrzegłam, już byłam w prawie całkowicie białej sali z przeróżnymi wannami, stołami i innymi rzeczami, o których istnieniu nawet nie wiedziałam. Witają mnie 3 dość specyficzne osoby.
- Witaj kochana! - wita mnie kobieta o niebieskich włosach i tatuażach w kształcie jaszczurek na kościach policzkowych. - Nazywam się Delia, to jest Roowell - pokazuje mi niskiego mężczyznę z zielonymi włosami - A to Varria - pokazuje na kobietę o lekko niebieskawej skórze, białych jak śnieg włosach i rzęsami sięgającymi jej prawie do czoła. - Jesteśmy twoją ekipą przygotowawczą!
Lekko kiwam głową. Zaczynają mnie oglądać z każdej strony.
- Dobra kochana, musisz się rozebrać. - mówi Delia jakby to było coś najnormalniejszego.
- Nie ma mowy. - mówię.
- Destiny, musimy się tobą zająć... - tłumaczy Roowell.
- Nie! - odpowiadam stanowczo.
- Dajcie jej po prostu strój. - mówi spokojnie Varria.
Po chwili ubieram się w kostium składający się z krótkiej, przylegającej bluzki i bokserek z materiału z jakiego robi się kostiumy kąpielowe. Najpierw mnie dokładnie myją, potem suszą włosy i nakładają mi na skórę dziwne substancje. Następnie zajmują się moimi brwiami, pachami oraz nogami. Nigdy nie przykładałam do tego większej uwagi. Po wielu przedziwnych zabiegach, czuje że na mojej skórze nie został nawet ślad bakterii, włosów ani brudu.
- Teraz zaprowadzimy cię do Cinny. - oznajmia Varria.
Zostaję odprowadzona do kolejnego pomieszczenia. Czeka tam ciemnoskóry mężczyzna, dość skromnie ubrany, a zamiast ust pomalowanych na zielono lub tatuaży na skroniach, ma tylko subtelne złote kreski na powiekach. Moja ekipa zostawia nas samych.
- Witaj. Jestem Cinna. - podaje mi rękę i nią potrząsa. - Jestem twoim stylistą. Naprawdę ci współczuję.
Ostatnie zdanie mną lekko wstrząsa. W Kapitolu wszyscy zachowują się jakby spotkał mnie zaszczyt i raczej mi gratulują.
- Jesteś pierwszą osobą tutaj, która nie traktuje udziału w Igrzyskach jak wygranej na loterii. - mówię.
- Bo wiem, co tam się dzieje.
Uśmiecham się do niego.
- To w co mnie ubierzesz? - pytam. - Proszę oby nie w strój jak do kopalni.
- Nie bój się. W tym roku chce się skupić na węglu.
- Czyli? - pytam z ciekawością.
- Węgiel się pali prawda?
- Tak, to oczywiste.
- No właśnie. Resztę zobaczysz później.

Cinna od razu zabrał się do roboty. Zdziwiłam się, gdy okazało się, że nie zrobi mi dwudziesto centymetrowej fryzury, ani makijażu, który zakrywałby mi całą twarz. Zamiast tego zaplótł mi włosy w warkocza na boku i wplótł w niego kilka złotych nici. Na moją twarz nakłada trochę rozświetlacza tu i tam, na oczy tylko maskarę, a usta maluje szminką jakiej jeszcze nigdy nie widziałam i dziwnie się czuję mając ją na ustach. Potem Cinna wychodzi na chwilę po mój strój. Przyglądam się sobie w lustrze. Moja twarz wygląda bardzo naturalnie, tak samo jak włosy, jestem tylko dużo bardziej zadbana niż zwykle. Okazuje się, że owa szminka nie ma absolutnie żadnego koloru i czuję jakbym miała na ustach coś w rodzaju suchej wazeliny. Cinna wraca. Na widok mojego kostiumu otwieram szeroko oczy. Nie spodziewałam się czegoś takiego. Zamiast sukni w falbanki lub stroju górnika, mam przed sobą czarny kombinezon z kołnierzem z tyłu. 

- Jak ci się podoba? - pyta Cinna.

- Jest...inny. Piękny. - dotykam materiału. - Ale nie do końca rozumiem co to ma wspólnego z węglem?

Cinna pokazuje mi guzik, który trzyma w ręce, przyciska go i strój momentalnie staje w płomieniach. Szybko się odsuwam, jednak orientuje się, że z tym ogniem jest coś nie tak. Kostium wcale się nie pali, nie unosi się mnóstwo dymu oraz nie czuję ciepła. Podchodzę bliżej.

- Sztuczny ognień. - tłumaczy Cinna.

- Wygląda jak prawdziwy! - zachwycam się.

- I o to chodzi. Nie bój się, najwyżej poczujesz lekkie łaskotanie. 

Stylista znów klika guzik a strój w ciągu dwóch sekund gaśnie. Ubieram się w kombinezon. Czuję się w nim bardzo swobodnie. Staję przed lustrem. Wyglądam wspaniale.

- Nie chciałem cię za bardzo zmieniać, żeby sponsorzy łatwo rozpoznali cię na arenie. - mówi Cinna.

- Świetny pomysł. - chwalę go.

Cinna podchodzi do mnie i przypina mi coś do kombinezonu. Orientuje się, że to moja broszka z kosogłosem. Po chwili dziwna szminka zaczyna mnie mocno irytować.

- Mogłabym zmyć tą szminkę? - pytam Cinnę. - I tak nie ma żadnego koloru.

- To ci coś pokażę. Stań przed lustrem.

Posłusznie przyglądam się swojemu odbiciu. Stylista znowu przyciska guzik. Teraz widzę, że oprócz tego, że stoję w płomieniach, moje usta przybrały barwę ciemnej czerwieni. 

- Niesamowite... - szepczę. 

Gdy Cinna ponownie gasi płomienie, kolor ze szminki również znika. 

- Czy Peeta też będzie miał na sobie płomienie? - pytam.

- Tak, Portia się tym zajęła.

Kiwam głową. W końcu wychodzę z Cinną z pokoju i zaraz znajdujemy się przed wyjściem, gdzie już czekają tłumy. Podchodzę do ostatniego rydwanu, zaprzężonego w dwa czarne konie. Głaszczę jednego z nich i widzę Peetę. Ma na sobie bardzo podobny kombinezon do mojego. Wygląda niesamowicie. Ma lekko zaczesane do góry włosy. 

- Cześć. - podchodzi do mnie. - Ładnie wyglądasz. - uśmiecha się.

- Ty też niczego sobie. - odwzajemniam uśmiech. - Jak tam?

- Mam tylko nadzieję, że nie spłoniemy żywcem. - śmieje się.

- Ja też. 

Wsiadamy do rydwanu. Podchodzi do nas Cinna. 

- Pamiętajcie, uśmiechajcie się szeroko i machajcie do tłumu. Ta noc może zdecydować o waszym życiu. 

Kiwam głową. Cinna się oddala. Nagle rozlega się hymn Kapitolu, a rydwany ruszają. Nie mam się czego chwycić, a czuję, że zaraz spadnę. Tłum zaczyna krzyczeć i klaskać gdy wyjeżdżają pierwsze rydwany. W końcu i my wyjeżdżamy przed tłum. Nagle Peeta łapie mnie za rękę. Spoglądam na niego pytająco. 

- Zaufaj mi. - mówi.

Również ściskam jego rękę i po chwili oboje unosimy nasze splecione ręce, a w tym samym czasie nasze kostiumy się zapalają. Tłum szaleje, mam wrażenie, że zaraz zeskoczą z trybun. Szeroko się uśmiecham i macham do publiczności. Już widzę, że wszystkie oczy są skierowane na nas. Patrzę na Peetę. Zauważam, że końcówki jego uniesionych do góry włosów zrobiły się pomarańczowe. Pewnie zasługa Portii. Peeta też spogląda na mnie. Widzę jak jego oczy spoczywają na chwilę na moich zapewne czerwonych teraz ustach, a potem patrzy mi w oczy i się uśmiecha. Publika zaczyna szaleć i obrzuca nas kwiatami. Łapię jednego z nich i posyłam pocałunek w stronę tłumu. Patrzę na ekran, na którym zwykle pokazywani są trybuci z Jedynki i Dwójki, ale tym razem to ja i Peeta na nim jesteśmy. Wyglądamy cudownie, sama nie mogę oderwać wzroku, Uśmiecham się w miejsce, gdzie prawdopodobnie jest kamera, i posyłam jeszcze jeden pocałunek w jej stronę. Cały czas trzymamy uniesione ręce z Peetą, ale nie mam zamiaru go puszczać, mimo, że palce mi ścierpły, bo boję się, że mogłabym spaść. W końcu dojeżdżamy do końca i nasze rydwany stają. Opuszczamy z Peetą ręce, ale nadal mamy splecione ze sobą palce. Ogień gaśnie w jednej chwili, a włosy Peety i moja szminka znów przybierają normalny kolor. Prezydent Snow wygłasza mowę, której w ogóle nie słucham. Emocje wzięły górę.

Zdecydowanie na tych Igrzyskach Dystrykt Dwunasty nie zniknie w tłumie.

###############################################

Hejka! Przepraszam z długą przerwę, ale ten rozdział pisałam bardzo długo i szczerze to jestem z niego dumna ;) Mam nadzieję, że się podobał! Komentujcie, chętnie przyjmę wszelkie rady ;) Do zobaczenia!

~Liv Mellark